وقتی که بود نمی دیدم...

وقتی می خواند نمی شنیدم...

  

وقتی که دیدم که نبود!...

  

وقتی شنیدم که نخواند!...

چه غم انگیزاست وقتی چشمه سرد و زلال

  

در برابرت، می جوشد و می خروشد

  

و می خواند ومی نالد، تشنه آتش باشی و نه آب،

  

و چشمه خشکید , از آن آتش که تو

  

تشنه آن بودی بخار شد و به هوا رفت،

  

و آتش کویر را تافت، و در خود گداخت و از زمین آتش

  

روئید واز آسمان آتش بارید تو تشنه آب گردی و

  

تشنه آتش و بعد، عمری گداختن از غم نبودن کسی

که تا بود از غم نبودن تو می گداخت...

                                                             "دکتر علی شریعتی"

 

نوشته شده در یکشنبه 90/6/27ساعت 3:28 عصر توسط درخت بی برگ نظرات ( ) | |